De zegeltjesplakker

Open boek

Hoewel ik van nature een open boek ben, word je van kinds af aan aangeleerd dat het soms verstandiger is je mond te houden. Nu gaat dat prima als er een evenwicht is, maar wat als je door omstandigheden zo veel op je bordje krijgt dat het evenwicht al snel ver te zoeken is.

Boekjes sparen

Om te overleven ging ik jaren geleden mijn gevoel beredeneren en mijn verstand ging bepalen wat wel of niet redelijk was. Nu is dat een prima manier om overzicht te houden maar op dat moment besef je niet dat je inwendig een bommetje aan het bouwen ben. Elke keer als ik in een situatie kwam waar ik verstandelijk niet op reageerde plakte ik inwendig een zegeltje. In de loop der jaren had ik zo al heel wat boekjes vol en werd ik er geen leuker mens van.

Bommetje

Telkens als ik een opmerking kreeg die kwetsend was dacht ik “ach laat maar, ze zijn niet wijzer, ze weten niet waar ze het over hebben. Er komt een dag dat er wel gezien wordt hoe het werkelijk zit”. En elke keer negeerde ik mijn gevoel en duwde de onrust maar weer een beetje verder aan. Ik dacht echt dat ik altijd niets gezegd had en woordelijk was dat ook zo. Waar ik me alleen niet bewust van was is dat mijn gezicht boekdelen sprak. Terwijl ik verstandelijk bedacht mijn mond te houden zei mijn gezicht dat er nu heel snel opgehouden moest worden omdat ik er anders wel eens korte metten mee zou maken. Mensen werden bang iets te vragen omdat ze vreesde de huid vol gescholden te krijgen terwijl ik mijn bommetje alleen maar groter maakte omdat ik niets zei.

Verbaal en non-verbaal evenwicht

Tegen de tijd dat ik doorkreeg dat ik beter de dingen uit kon spreken omdat de woorden die ik uit wou spreken vriendelijker en eerlijker waren als wat de mensen non-verbaal dachten te kunnen lezen op mijn gezicht, was er al veel vertrouwen kapot.

Inmiddels heb ik bepaalde contacten afgesloten en ben ik me bewust dat mijn gezicht soms informatie geeft die ik niet bedoel. Op het moment dat ik dat uitspreek en zeg “Ik vrees dat mijn gezicht weer boekdelen spreekt” is de angel eruit en kunnen we weer gewoon verder. Doordat ik nu de dingen wel uitspreek zijn de opgebouwde zegelboekjes inmiddels vergaan en reageert mijn lijf ook niet meer zo emotioneel. Dus nu zijn mijn verbale en non-verbale communicatie meestal in evenwicht en ben ik niet op zoek naar nieuwe boekjes.