Mijn rouwproces
Rouwen om je verlies van werk
Langere tijd ziek thuis zijn, of helemaal niet meer kunnen werken, betekent dat je afscheid moet nemen van het leven dat je gewend was. Je verliest een belangrijk deel van wie je was – en dat kost tijd. Misschien herken je jezelf in dit verhaal over een rouwproces:
Jarenlang heb ik geprobeerd zowel zakelijk als privé alle ballen in de lucht te houden. Hoewel ik wist dat ik voor mijn eigen gezondheid slecht bezig was, lukte het niet om terug te schakelen. Op het moment dat het installatiebedrijf waar ik werkte, en dat ik jarenlang had geprobeerd overeind te houden, failliet ging, belandde ik overspannen thuis. Mijn idee was: na een maand of drie hard werken aan mezelf kan ik weer gewoon aan de slag. Al snel werd duidelijk dat ik vaster zat dan gedacht. Ik had me zelf zo klemgezet dat de hulpverlening moeilijk tot me kon doordringen. Ik kreeg alleen te horen: ‘Jeetje, wat ben jij hard voor jezelf.’ Voor de buitenwereld was er natuurlijk niets aan de hand met me, maar ik wist inmiddels: ik stop niet en blijf doorgaan tot ik erbij neerval. Na een paar maanden werd duidelijk dat ik een burn-out had en nadien kwam daar de diagnose PTSS bij.
Onmogelijke eisen
Omdat ik tijdens mijn ziek zijn geen werkgever meer had, viel mijn zorg onder het UWV. De arbodeskundige vroeg me tijdens de eerste controle: ‘Kun je weer werken?’ En ik hoor het me nog zeggen: ‘Ja hoor, maar hoe lang en ten koste van wat?’ Ik wist namelijk al dat het niet goed zou gaan. Tijdens de volgende afspraken vertelde ik hem dat ik veel hulp had ingeschakeld en hard werkte aan mijn herstel. Ik weet nu dat hij ook een vrouw zag die ten koste van haarzelf alles opzij had gezet om op tijd bij de UWV-afspraak te zijn. Na bijna twee jaar kwam ik weer op controle bij de arbodeskundige. Deze voor mij heel begripvolle en vriendelijke man adviseerde me erover te denken een WIA-uitkering aan te vragen. Juist omdat ik al zo veel behandelingen had ingezet en verbetering moeizaam ging. Ik zou dan meer tijd hebben om verder aan mijn broodnodige herstel te werken. Hij zei: ‘Ik zie geregeld mensen met een burn-out en denk vaak: het zal wel. Maar jij hebt zo hard aan je herstel gewerkt deze twee jaar dat ik je adviseer WIA aan te vragen.’ Hij zou zijn bevindingen duidelijk maken, zodat de afhandeling van de procedure goed zou verlopen.
Mijn arbodeskundige zag hoe ziek ik was. Hij zag dat ik al die jaren alleen maar aan het overleven was. Dat ik niet meer huilde, maar daardoor ook nooit meer blij was. Dat ik eigenlijk al tien jaar niet meer leefde en om aan alle, soms onmogelijke eisen te voldoen totaal geen rekening hield met mezelf. Na twee jaar was ik nog steeds een vrouw die ten koste van zichzelf voor iedereen klaarstond. Hij zag een vrouw die beschermd moest worden tegen zichzelf.
Onderdelen-vraagbaak
Inmiddels ben ik voor 41% afgekeurd en val ik onder de WIA. Help, nee! Afgekeurd, arbeidsongeschikt, Ik – die goed was in mijn werk, die altijd zorgde dat het personeel zo snel mogelijk aangepast werk kreeg, die altijd overzicht hield, er een sport van maakte om 80% van de storingen telefonisch op te lossen, die onderdelenkennis had opgebouwd van 30 jaar cv- en sanitaire installaties. De onderdelen-vraagbaak. Wat jammer ook dat met mijn arbeidsbeperking al die kennis verloren gaat. Ik moet zo snel mogelijk terug in het arbeidsproces.
Maar… eerst moest ik accepteren dat ik zieker was dan ik wilde toegeven en dat ik er alles aan moest doen om mezelf nooit meer zo voorbij te lopen. Dat ik door de overlevingsstand enorme muren had opgebouwd en die met heel mijn lijf in stand hield. Zodra mijn emotie werd aangesproken, blokkeerde ik totaal. Zo totaal dat ik te horen kreeg dat als ik zo door ging mijn hoofd of lijf ermee zou stoppen. En dus begon ik een dagbehandeling bij de GGZ; een therapie waar zes tot twaalf weken voor stond, kostte negen maanden. Zo brak voor mij een tijd aan van inzichten, op zoek naar mezelf en vooral naar mijn sterke en zwakkere punten. Welke sterke punten kan ik inzetten om weer een harmonieus, zonnig en comfortabel leven te krijgen? En met welke zwakkere punten moet ik rekening houden, zodat ik niet weer mijn eigen grootste valkuil word? Waar vind ik informatie die me inzicht geeft in mezelf, zodat ik dichter bij mijn gevoel kan komen?
Van hel naar herstel
Na een aantal jaren van herstelcursussen en cursussen Natasja (lees NLP) heb ik geleerd dat ik vooral bang was voor het bang zijn. Bang dat ik zou instorten als ik zou huilen, terwijl ik door alle cursussen gezien heb dat ik sterk ben en blijf, ook als ik mijn emoties toelaat. Tijdens mijn herstel ben ik natuurlijk ook bezig geweest om weer een zinvolle betekenis te vinden voor mijn arbeidsbestaan. Om te zorgen dat mijn reis ‘van hel naar herstel’ een positieve uitwerking krijgt voor mezelf, maar ook anderen kan helpen.
Toen ik vijf jaar thuis was, kreeg ik de mogelijkheid mee te denken over een platform waar mensen met een arbeidsbeperking elkaar verder kunnen helpen in het proces van ziekte, Wia/Iva-keuring, acceptatie etc. Hieruit is Samen Veerkrachtig ontstaan. Het is inmiddels een stichting en ik ben enorm trots op wat we samen hebben opgebouwd. Juist omdat we allemaal dat rouwproces hebben doorlopen, begrijpen we hoe dat is. We kunnen allemaal iets niet meer wat we eerst wel konden en moeten allemaal leren accepteren dat we hier doorheen moeten. Juist omdat we allemaal in verschillende fases van dat proces zitten, kunnen we elkaar ondersteunen.
Andere Toekomst
In de 3 jaar dat ik vrijwilliger was voor Samen Veerkrachtig merkte ik telkens dat het moment dat we elkaar troffen voor veel deelnemers te laat was. Regelmatig hebben we de feedback gekregen “Ik wou dat dit er was geweest toen ik in de ziektewet zat”. Dit is de rede dat ik Andere Toekomst ben gestart. Ik hoop dat ik zo veel mensen voor de valkuilen kan behoeden.
